O motivo da escapada de dous días a Portugal era Peniche; e, máis concretamente, a súa fortaleza.
Porque alí, na praça forte de Peniche (primeiras pedras en 1557 e dende entón o sufrimento dos avatares dunha historia case inexpugnable) estivo entre 1934 e o 25 de abril de 1975, a prisão política de segurança máxima do Novo Estado.
E hoxe, en lugar de botar terra por riba para non reabrir feridas que en realidade os irmãos portugueses nunca chegaron a pechar, transformaron a fortaleza de Peniche en museo da memoria.
Para que a historia non esqueza.
Que envexa!
Para que remexer no passado, abrir de novo a ferida?
Para lembrar os mortos e os vivos. Para lembrar os
que não vergaram e também os que fraquejaram mas
afrontaram de novo. Para soltar com esta voz antiga um grito.
(António Borges Coelho, no mar oceano)
Do museo, apenas os exteriores, o ‘parlatório’, as celas de castigo (o ‘segredo’) e unha chea de testemuñas dos moitos resistentes que deixaron alí os mellores anos da súa vida (os máis afortunados) ou mesmo a vida enteira.
Suficiente para descubrir os horrores dunha ditadura tan brutal como a propia.
Mais eles, os irmãos portugueses, souberon protexer a memoria da súa historia.
Para que non se esqueza. Para que non se manipule.
Para que non se repita.
E no medio da devastación absoluta, da memoria en branco e negro, a proba de que no horror tamén pode haber restos de fermosura e plasticidade, formas e cores que invitan a un cálido paseo rodeado de reflexión.
As que seguen son fotos do pequeno promontorio adentrado no mar no que estaban as celas de castigo así como o interior de dúas delas hoxe reunidas nun ‘segredo’ común.
Sen menosprezar a Caldeirada de peixe de Nau dos corvos, antes da visita, no cabo Carvoeiro, ou o Leitón confeitado na súa graxa ao aroma de laranxa de Nardi (Hervás-Cáceres) despois do paseo polo Jerte, a intención era deixar constancia da máis festexada das comidas da viaxe, a de A Casa da Emilia, pero, a verdade, o corpo non dá para moitas festas. Queda, pois, para un próximo día.
